Ik las de graphic novel Noem me Nathan van Catherine Castro

Er worden steeds meer graphic novels vertaald en uitgegeven. Denk aan Nimona (Blossom Books), daarna volgden onder andere Nieuwe Vrienden (De Fontein) en Best of YA heeft al aangekondigd dat de Heartstopper-boeken van Alice Oseman zullen worden vertaald. Maar nu dus ook Noem me Nathan, een graphic novel van Franse bodem, geschreven door Catherine Castro. Dit vond ik van Noem me Nathan.

Een rauw verhaal over Lila die liever Nathan is

Noem me Nathan gaat over Lila die geboren is als jongen, als Nathan. Je ziet hem worstelen door zijn pubertijd, gek worden als hij borsten krijgt omdat hij zich van binnen helemaal geen meisje voelt. Nathan voelt zich verraden voor zijn eigen lichaam, dat steeds weer meer veranderd. De pubertijd is normaal al een heftige tijd, maar als je ook nog in het verkeerde lichaam bent geboren is het helemaal een ware hel. Er zijn dan ook scènes in deze graphic novel waar de wanhoop uit spreekt, waar Nathan in zijn bed ligt en alles overdenkt. Wát is hij eigenlijk?

‘De rauwheid is goed getroffen door de auteur’

Deze graphic novel beschrijft natuurlijk maar één ervaring van iemand, bij iedereen die ook transgender is zal het weer iets anders gaan. Maar veel terloopse opmerkingen die Lila/Nathan raken zijn ongetwijfeld herkenbaar – ‘ze groeien bij jou nog wel’ als Nathan borsten krijgt bijvoorbeeld. Op dat soort momenten voel je dat Nathan zijn het liefst wil begraven in zijn bed, verdrietig wordt. Die rauwheid in het boek is goed getroffen door de auteur, die deze graphic novel op een waargebeurd verhaal baseerde. Die authenticiteit klinkt ook door in het verhaal, vond ik. Vooral in de gesprekken die Nathan later heeft met zijn ouders. Ook het verwerkingsproces van hen en zijn broertje en vrienden komen aan bod. Dat een transitie voor iedereen wennen is, laat Castro hier op een hele pure manier zien.

Mijn oordeel over dit boek

Al met al vond ik Noem me Nathan een mooie en pure graphic novel. Het is uiteraard belangrijk dat er zo’n boek is. De vorm van een graphic novel vind ik ook goed bij het thema passen. De illustraties van Quentin Zuttion werken sluiten prima aan op het verhaal dat Castro wil vertellen. Wel zijn die illustraties soms best heftig, denk aan zelfverwonding en zelfhaat. Maar goed, die versterken het verhaal óók. Het enige wat ik miste bij de illustraties is iets meer eigen invulling van de illustrator. Nu vinkt Zuttion alle vakjes af, maar figuurlijk iets buiten de lijntjes kleuren en wat extra dingen in zijn illustraties toevoegen had niet misstaan.

‘Ik miste dat beetje extra waardoor ik echt word geraakt’

Ik geef Noem me Nathan drie sterren. Het is een mooie en ontroerende graphic novel, maar voor mij sloeg het net niet de spijker op z’n kop. Ik miste dat beetje extra waardoor ik echt word geraakt. Iets meer originaliteit het verhaal had ook best gemogen. Nu zijn alle moeilijke situaties waarmee je als trans te maken krijgt in de puberteit (tenminste, die de meeste mensen zich wel kunnen voorstellen: van zwemmen en ongesteld worden tot borsten krijgen) in het boek gestopt. Gelukkig zorgen de gesprekken tussen de moeder van Nathan en het gehele verwerkingsproces bij deze personages voor meer originaliteit. Maar in de situaties die Nathan meemaakt had ik ook zeker meer willen zien in plaats van de clichés. Al zijn die clichés meestal ook waar.

Noem me Nathan van Catherine Castro is uitgegeven bij Querido Glow, geïllustreerd door Quentin Zuttion en vertaald naar het Nederlands door Arend Jan van Oudheusden