Recensie: Jongen verslindt heelal – Trent Dalton

Jongen verslindt heelal van Trent Dalton is zo’n boek waar je in het begin niets van snapt, tot het verhaal je grijpt en je er langzaamaan een beetje verliefd op wordt. Dit vond ik nog meer van het boek.

door Paula

Deze recensie is onderdeel van een blogtour, georganiseerd door Claudia van How About A Book. Bekijk hier wat Lenneke en Tessa vonden van dit boek.

Hier gaat Jongen Verslindt Heelal over

Brisbane, 1985: een verdwenen vader, een broertje dat weigert te praten, een junkiemoeder, een heroïne dealende stiefvader en een ex-gedetineerde en crimineel als oppas. Eli Bell heeft het niet getroffen met de omgeving waarin hij op moet groeien. Toch staat hij open en vrolijk in het leven, en probeert hij een goed mens te zijn in een krankzinnige wereld. Maar het lot zorgt steeds voor nieuwe problemen, met Tytus Broz, de legendarische drugsdealer, voorop.

Dan wordt zijn moeder gearresteerd, moet hij bij zijn onbekende vader aankloppen, komt hij opnieuw oog in oog te staan met de criminelen die zijn wereld overhoop gooiden, en wordt hij ook nog eens verliefd op het meisje van zijn dromen.

Veel en groots, maar ook grijpbaar en klein

Jongen Verslindt Heelal is nogal een verhaal. Het is veel, het is groots, maar tegelijkertijd is het grijpbaar en klein. Laten we beginnen met hoofdpersoon Eli Bell. Hij is twaalf jaar en woont in het Australische Brisbane, samen met zijn stiefvader (die heroïne dealt), zijn moeder (die verslaafd is) en zijn broertje August (die niet kan praten). Allesbehalve doorsnee op het eerste gezicht, maar Trent Dalton schrijft op zo’n wonderlijke manier dat je de 12-jarige Eli Bell al snel in je hart sluit. Je hebt als lezer toch een beetje medelijden met ‘m, omdat hij in zo’n criminele omgeving opgroeit.

‘Allesbehalve doorsnee op het eerste gezicht, maar Trent Dalton schrijft op zo’n wonderlijke manier dat je de 12-jarige Eli Bell al snel in je hart sluit’

Schrijfstijl, moeizaam begin & zenuwslopend einde

Wat ik zo goed vind aan dit boek, is de schrijfstijl van Dalton. Hij wisselt de realiteit af met dingen die Eli droomt en vertelt zo een groot verhaal door zich op kleine momenten te focussen. Zo lees je over zijn broer August die woorden in de lucht schrijft of over de brieven naar eenzame gevangenen die Eli met oppas Slim verstuurt. Het boek staat vol bloemrijke zinnen, het is een en al details, maar het irriteert nooit. De vorm past perfect bij de inhoud.

‘Het boek staat vol bloemrijke zinnen, het is een en al details, maar het irriteert nooit’

Toch had ik wel wat moeite om in het verhaal te komen. In het begin snap je er als lezer namelijk vrij weinig van. Waarom zijn al die details nodig? Later wen je aan de filosofische en poëtische schrijfstijl van Dalton en wil je écht doorlezen, want spannend wordt het ook. Er poppen steeds meer vragen op, waarop je een antwoord wilt – over een geheimzinnige rode telefoon bijvoorbeeld en over personages. Door die onwetendheid wordt je zó nieuwsgierig, dat je niet anders kan dan alle hoofdstukken verslinden.

Ik geef Jongen verslindt heelal van Trent Dalton 4,5 sterren. Een onwijs mooi, poëtisch en veelzijdig boek vol levenslessen, met een bloedstollend einde en personages om van te houden. En hoop, het is ook zeker een boek met hoop. ❤️