Recensie: Het huis zonder einde – Daniëlle Bakhuis

Vroeger hadden de Kippenvel-boeken, nu hebben we Daniëlle Bakhuis. Na Clownsnacht is er namelijk weer een jeugdhorror verschenen van haar: Het huis zonder einde. En ja, die is wederom écht eng. Dit vond ik ervan.

Terug naar Westerdam

In Clownsnacht volgden we Fara, die een avond oppaste op de kinderen van de familie Zuiderduin. In Het huis zonder einde keren we terug naar hetzelfde stadje, Westerdam. Dit keer volgen we Samira, die met haar vrienden naar een verlaten landhuis gaat om mee te doen aan een Halloween-experience. Alleen weet iedereen in Westerdam dat je het woud, waarin het vervallen landhuis staat, moet mijden zodra het donker is. ‘s Nachts gebeuren er namelijk onverklaarbare dingen en er zijn al meerdere malen mensen vermist geraakt. Toch wint de nieuwsgierigheid van de angst en staan ze op een avond voor dat enge landhuis.

‘Daniëlle Bakhuis zorgt ervoor dat je binnen no-time in het verhaal zit en net zo bang bent als de personages zelf’

Daniëlle Bakhuis zorgt ervoor dat je binnen no-time in het verhaal zit en net zo bang bent als de personages zelf. Het landhuis is namelijk niet zomaar een landhuis, je schijnt er niet te lang te moeten blijven. Wie er te lang blijft, begint namelijk dingen te zien die er niet zijn. Als Samira het landhuis betreedt, krijgt ze daarom ook een stopwatch mee. Vijftien minuten mag ze rondlopen in het huis vol geheimzinnige kamers, die aandoen als een soort doolhof omdat je telkens de volgende deur moet vinden, maar geen seconde langer.

Nog spannender en vooral gelaagder dan Clownsnacht

Terwijl Samira in het verhaal in de kamers van het huis steeds op zoek is naar de volgende deur, merk je tussen de regels door dat de auteur de lezer de stuipen op het lijf probeert te jagen. Je wordt als lezer aan het twijfelen gebracht, en flink ook, vooral omdat het verhaal steeds meer tussen werkelijkheid en illusie begint te zweven. Je weet dat het niet echt gebeurt, maar tegelijkertijd twijfel je net zo hard als de personages in het boek. Aan de man met de zwerverachtige uitstraling die in het huis blijkt te zitten (een acteur, toch?), aan de geluiden die Samira hoort (alleen in haar hoofd?) en uiteindelijk aan alles.

Je weet dat het niet echt gebeurt, maar tegelijkertijd twijfel je net zo hard als de personages in het boek

Dat maakt Het huis zonder einde zo goed; die constante twijfel, dat zweven tussen werkelijkheid en illusie. Je moet wat lef hebben om dit boek te lezen, want, zoals Bakhuis nog even benadrukt in het dankwoord: ‘je bent toch niet bang?’ Mijn oordeel: vier sterren. Nóg spannender, en vooral gelaagder, dan Clownsnacht, maar ook gewoon weer een heerlijk spannend en vlot geschreven zoals we die kennen van Daniëlle Bakhuis.

Het huis zonder einde van Daniëlle Bakhuis is uitgegeven bij Van Goor/Best of YA. Ik kreeg een recensie-exemplaar opgestuurd voor deze blogpost.

PS: Hier lees ik een stukje voor uit het boek! ?