Wat wij vonden van De Achtbaantester van Nancy Olthoff | De boomer en de millennial #2

Elke maand lezen Istvan (48) en Paula (25) allebei hetzelfde boek. Van Nederlandse literatuur tot feelgood – alles komt voorbij. In deze editie van De Boomer & De Millennial: De achtbaantester van Nancy Olthoff.

Hier gaat De achtbaantester over

Herman van Dusselen, 32 jaar, is `een beetje anders’. Althans, dat zeggen de mensen om hem heen. Herman speelt met knikkers, maakt het huis grondig schoon en houdt zich vast aan wat hij kent. Pijnlijke herinneringen aan vroeger duwt hij weg. Dat verandert als hij Jeanette ontmoet in een pretpark. De liefde voor de flamboyante suikerspinnenverkoopster drijft hem uit zijn comfortzone en legt oude wonden bloot. Voor het eerst wordt Herman uitgedaagd de wereld buiten zijn vertrouwde knikkerkamer te ontdekken. Waagt Herman zich aan het leven, of blijft hij zich krampachtig vasthouden aan het verleden?

U vraagt, wij draaien

Paula: ‘U vraagt, wij draaien. Op de allereerste editie van Boomer & Millennial kregen we zulke leuke reacties dat we gewoon nog een keer een boek gaan bespreken. Het plan was om eens per maand een boek ‘te doen’, maar wie weet gaat dat vaker gebeuren. We doen wat we kunnen (ja, dit is meteen een hint naar het volgende boek dat besproken gaat worden ?), maar eerst: De achtbaantester van Nancy Olthoff. *talkshow-stem* Istvan, kom maar door!’

Wat we vonden van het boek

Istvan: ‘Aanvankelijk moest ik een beetje zoeken. Waar ging het verhaal in hemelsnaam over, hoe grijpt alles in elkaar? Het verhaal begint namelijk nogal fragmentarisch door de vele korte hoofdstukjes, maar dat veranderde gelukkig vrij snel. In korte tijd werd anti-held Herman van Dusselen me erg dierbaar. Hij is zo’n heerlijk tragikomisch personage aan wie niet de beste kaarten in het leven zijn toebedeeld. Het is echter niet het zoveelste verhaal waarin de hoofdpersoon met zichzelf in het reine moet zien te komen en die op zoek is naar zijn plek in het leven. Daar is dit verhaal te anders voor. Er zit een heerlijke frisse humor in, die overigens geen afbreuk doet aan het drama dat toch zeker ook in het boek zit.’

Paula: ‘Wat ik knap vond aan De achtbaantester is dat Herman niet neergezet wordt als een loser. Iemand die met knikkers speelt en allerlei angsten heeft, kun je zó makkelijk neerzetten als een sukkel, maar dat doet Olthoff helemaal niet, in tegendeel. Het is juist respectvol, waardoor je als lezer op een gegeven moment denkt: ik ben ergens ook wel een beetje Herman van Dusselen.’

‘Er zit een heerlijke frisse humor in, die overigens geen afbreuk doet aan het drama dat toch zeker ook in het boek zit’

Istvan: ‘Dat herken ik ergens wel ja. Herman draagt duidelijk veel bagage met zich mee. Hij is iemand die het gevoel heeft dat hij constant tegen de stroom in moet roeien. Dat zullen we allemaal wel eens zo voelen. Alleen is Herman wel écht een heel uitzonderlijk karakter. Het liefst zou hij zich helemaal met niemand bemoeien, maar de wereld bemoeit zich constant met hem. Hij begrijpt niet dat andere mensen hem ‘anders’ noemen terwijl andere mensen het leven juist zo ingewikkeld maken. Wat ik leuk vind aan Herman is zijn rechtlijnigheid, zijn behoefte aan vastigheden en zijn prachtige zinnetjes die echt heel erg Herman zijn.’

Paula: ‘Alles heeft uiteindelijk met knikkeren te maken, als je maar doordenkt. Associëren kun je leren.’

Istvan: ‘Waar gaan we heen, waar gaan we heen, Wonderland is een bijzonder fenomeen.’

Paula: ‘Wist je dat een achtbaan eigenlijk een heel grote knikkerbaan is? Dan zijn wij de knikkers.’ Die zinnetjes beklijven zeker. Wat ik bedoelde met ‘we zijn allemaal een beetje Herman van Dusselen’ is niet zozeer dat tegen de stroom inroeien. Het is ook bang zijn voor verandering, je vastklampen aan de zekerheden in het leven, maar ook omgaan met rouw. Naast de nodige humor, die het boek nodig heeft om niet te zwaar te worden, zorgt dat ervoor dat Herman een gelaagder personage wordt dan ik van tevoren dacht.’

Suikerspinnen Jeanette

Paula: ‘En dan komt het tweede deel van het boek: Suikerspinnen Jeanette. Jeanette draagt een polkadotjurk, heeft felrood gestifte lippen en staat achter de kraam in het pretpark suikerspinnen te maken. Herman is direct onder de indruk. Het ongemak druipt er vanaf, want hij heeft geen idee hoe hij met zo’n vrouw moet praten. Ik moest erg lachen om die scènes tussen die twee en had plaatsvervangende schaamte, jij ook? Wat ik wel miste was het perspectief van Jeanette. Ik had ook best vanuit haar willen lezen. Tuurlijk hoeft een boek niet altijd meerdere perspectieven te hebben, maar ik hou daar persoonlijk nogal van. En in Jeanette zit nog zoveel meer, had ik het idee. Het eerste deel over Herman, het tweede over Jeanette en een laatste weer over Herman had niet misstaan.’

Istvan: ‘De openingszin van Herman als hij Suikerspinnen Jeanette aanspreekt: ‘Hou je ook zo van knikkeren?’ Die zou ik dus nooit bij een vrouw gebruiken. Herman weet dat hij ontzettend moeilijk communiceert en dat op zulke momenten alles door zijn handen glipt. En toch durft hij zijn droom achterna te jagen. Een toekomst samen met Jeanette. Hij wil gewoon ook niet langer alleen zijn. Alleen hij kan niet voorbij Suikerspinnen Jeanette kijken, hij ziet de echte Jeanette niet. Dat levert op een gegeven moment inderdaad hele gênante situaties op. Als hij voor de eerste keer Jeanette met spijkerbroek aan ziet komen lopen in plaats van haar gebruikelijke polkadotjurk is hij helemaal van slag en zelfs boos,  omdat hij vindt dat dit niet de echte Suikerspinnen Jeanette is. Toch geeft hij het niet op. Een leven zonder haar kan hij zich eenvoudig niet voorstellen en hij begint dan toch maar avances te maken. Dat loopt natuurlijk helemaal niet zoals hij het had gepland en dat levert dan ook meteen één van de sterkste maar ook één van de pijnlijkste scenes in het boek op. Ik las die pagina’s echt met een hand voor mijn ogen terwijl ik dacht: NEE HERMAN, ZEG DAT NOU NIET!!!’

‘Ik vond Herman steeds sympathieker worden’

Paula: ‘Het is een tragikomisch verhaal, al met al. Ik vond Herman steeds sympathieker worden. Jij zei net dat hij het niet begrijpt dat mensen hem ‘anders’ noemen, maar naar mate het verhaal vordert krijgt hij meer zelfinzicht en begrijpt hij dat beter. De scènes met Jeanette dragen daaraan bij. Hij ziet ook wel dat het zo niet langer kan. Hij moet uit zijn schulp, zijn vertrouwde knikkerkamer, de wereld in. Op date gaan met Jeanette doet hij toch mooi maar even, ook al is het gênant.’

Istvan: Het is inderdaad een mooi verhaal waarin drama en humor elkaar op een fijne manier afwisselen. Daardoor werd het nergens te zwaar. Nancy Olthoff heeft daar vind ik  een bijzonder fijne balans in gevonden. De leukste momenten vond ik persoonlijk de ontmoetingen van Herman met Machu Picchu de lama. Dat dier was eigenlijk de enige bij wie Herman zich écht op zijn gemak voelde. Die lama had wat mij betreft best nog een grotere rol mogen hebben. Hoe dan ook denk ik dat het verhaal van de Achtbaantester me nog wel even bij zal blijven. En dat is zeker een compliment waard.’

Paula: ‘Ja, we love de lama!’

Boomer & millennial in actie: de Herman van Dusselen-experience

Paula: ‘Wat we allemaal niet doen voor dit boek, niet te geloven. Het plan was om een selfie in het thema van De achtbaantester te maken. Dus wat doe je dan, naast in polkadotblouse en rode lippen á la Suikerspinnen Jeanette naar de camera lachen? Juist, op jacht naar een lamaknuffel. Of een alpaca, whatever. Machu Picchu had ons hart een beetje gestolen en blijkbaar doe je dan de raarste dingen.’

Istvan: ‘Dat kun je wel zeggen, ja. Ik kocht samen met een collega een lamaknuffel bij de Xenos. De vrouwelijke caissière keek ons nog heel lang met een brede lach op het gezicht na. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze ons uitlachte.’

Paula: ‘En ik ging ook vól Herman van Dusselen voor deze actie. Mijn Xenos was namelijk, precies nu ik die winkel nodig heb voor een lamaknuffel, in verbouwing. Uiteindelijk belandde ik bij de Prénatal, die winkel voor als je iets koopt voor een baby. En ik ging daar een lamaknuffel kopen voor een boekselfie. Heel normaal. Bij de kassa vroeg de vrouw achter de balie: ‘is het een cadeautje’ en ‘voor welk geslacht is het of is het nog onbekend?’. En ik gaf maar wat sociaal wenselijke antwoorden en stond daar een beetje ongemakkelijk, zoals Herman dat ook zou doen.’

Het oordeel van ons

Istvan: Ik bleef tijdens het lezen best vrij lang op drie sterren zitten. Ik vond het amusant, ook best een beetje intrigerend, vooral omdat het verhaal zo anders dan anders was. Een knikkerende jong volwassene die bang is voor achtbanen en huiverig voor menselijk contact. Later begon het verhaal me meer onder de huid te kruipen toen het onderliggende persoonlijke drama meer naar boven kwam en ik me ook meer aan Herman van Dusselen begon te hechten. Vooral de ontknoping vond ik erg sterk. Uiteindelijk kwam ik daardoor uit op 3.5 sterren.’

‘Qua level van sympathie zit Herman van Dusselen zeker op het level van Hendrik Groen’

Paula: Nou boomer, ik ga met je mee: 3,5 sterren. Qua level van sympathie zit Herman van Dusselen zeker op het level van Hendrik Groen, wat mij betreft. De achtbaantester is verder gewoon echt een lekker boek. Het leest vlot door vanwege de korte hoofdstukken en hoewel ik een tweede perspectief miste, ben ik toch aardig enthousiast. De cover mag dan vrolijk en een tikje feelgood ogen, het is een verhaal met diepgang en een verhaal vol tegeltjeswijsheden die je bijblijven.’