Recensie: Confettiregen - Splinter Chabot
Literatuur & romans

Recensie: Confettiregen – Splinter Chabot

Kun je een beetje verliefd zijn op een boek? Want dan ben ik het absoluut op Confettiregen van Splinter Chabot. Het autobiografische Confettiregen is Splinter in boekvorm: bruisend, uitbundig & fantasierijk. Het is fantastisch. In deze blogpost vertel ik je wat ik er nog meer van vond.

Wobie en de confrontatie met zichzelf

In Confettiregen volgen we Wobie door de jaren heen. Het boek begint met zijn beginjaren als hij op de basisschool zit. Wobie is een drukke jongen en zijn enthousiasme wordt niet altijd gewaardeerd. Ook komt hij erachter dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn. Of althans, dat is de norm. Kortom: alleen de basisschool al is een confrontatie met zichzelf. Blijkbaar is hij anders. Maar is dat erg?

‘Het autobiografische Confettiregen is Splinter in boekvorm: bruisend, uitbundig & fantasierijk’

Wat ik vanaf de allereerste pagina fantastisch vond aan dit boek, en zeker in het eerste deel, is de waanzinnig bloemrijke schrijfstijl van Chabot. Hij beschrijft de sfeer zo mooi dat je het direct voor je ziet. Zo beschrijft hij het huis waar hij opgroeit als een kruising tussen dat van Pippi Langkous en Pipo de Clown, maar dan chiquer. ‘Meubels werden niet aangeschaft omdat ze nodig waren of op een bepaalde plek dienden te staan, nee, ze werden gekocht omdat ze hier hun thuis zouden vinden. Alsof het dieren uit een asiel waren die gered moesten worden.’ Met die warme huiselijke sfeer stap je met een goed gevoel het boek in en leer je Wobie kennen. Ondanks het warme nest waar hij opgroeit, merk je dat Wobie steeds meer met zichzelf in de knoop raakt. Zeker in het tweede deel, waarin hij een puber is, is dit duidelijk voelbaar.

Recensie: Confettiregen - Splinter Chabot

Een mix van een fijn leven op de middelbare school én in de knoop zitten met jezelf

Na het eerste deel genaamd ‘David’ (alle drie de delen in het boek zijn vernoemd naar een jongen die indruk op Wobie heeft gemaakt), lees je in ‘Daniël’ over het leven op de middelbare school. Hij merkt dat mensen, vooral jongens, anders tegen hem doen. ‘Soms hoorde ik jongens lachen. Of riepen ze ‘heeeeheeee’, begeleid door een knipoog, een verkeerd soort knipoog, waarna ze vervolgens hard moesten lachen.’ Die extra aandacht of eigenlijk getreiter begrijpt hij niet. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel, want Wobie leert zichzelf ook juist beter begrijpen op de middelbare school. Hij speelt in de schoolmusical, verkleed als een lerares, en krijgt allerlei lieve vriendinnen waarbij hij zijn hart kan uitstorten. Die mix van aan de ene kant een fijn leven hebben en toch zo in de knoop zitten met jezelf, vond ik heel treffend.

‘De grijze mist die over hem heen hangt begint langzaam te verdwijnen en de haat richting zichzelf wordt steeds meer een vorm van acceptatie’

In het allerlaatste deel gaat Wobie op zichzelf wonen in Amsterdam en leert hij zichzelf nog beter kennen. De grijze mist die over hem heen hangt begint langzaam te verdwijnen en de haat richting zichzelf wordt steeds meer een vorm van acceptatie. Kortom: de hele karakterontwikkeling van Wobie komt ongelofelijk realistisch over. Niet alles is opeens perfect, alles gaat in kleine stapjes. Zelfs als hij een nieuw leven begint in Amsterdam heeft hij nog wel problemen met zichzelf en zijn geaardheid. Hij gaat niet direct met een jongen hand in hand over straat lopen, het is aftasten en steeds kijken welk klein beetje hij nu aandurft. Die openheid hierover zorgt ervoor dat het boek heel puur overkomt. Splinter Chabot laat met dit boek echt zien hoe kwetsbaar hij zelfzelf op durft te stellen en bovendien hoe ontzettend nodig die open houding over dit onderwerp is.

Mijn hart heeft ‘ie in ieder geval een beetje gestolen met dit boek. Ik genoot er met volle teugen van en kon niet stoppen met lezen. De fantasiewereld van Wobie is verslavend en het is zo mooi om hem als personage te volgen door de jaren heen. Bovendien vond ik de jaren op de middelbare school heel herkenbaar – de vele soorten vriendinnen bijvoorbeeld en de hele schoolse sfeer. Ik waande me zelf ook weer even op de havo, haha. Conclusie? Ik ga dit boek gewoon vijf sterren geven.

Cijfer: 9
Sterren: 5

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *