Recensie: Visjes – Joost Oomen
Joost Oomen debuteerde eerder met Het Perenlied, deed mee aan De slimste mens en las zijn gedichten voor in talkshows. Zelfs als je niet in de literaire wereld zit, is de kans groot dat je Oomen inmiddels kent. Al is het maar als kandidaat van de bekende quiz. Hoe dan ook, Oomen schreef na zijn debuut meer. Een reisverslag, namelijk. Dit is wat ik vond van Visjes van Joost Oomen.
Visjes vangen met poëzie
Visjes van Joost Oomen is een reisverslag dat een beetje leest als een dagboek. We volgen uiteraard Joost die met twee vrienden (beide fotograaf) naar een kunstenaars-residentie gaat op Salina, een eiland dichtbij Sardinië. Op het eiland zijn vijf dorpjes, een vuurtoren en twee dode vulkaantoppen. Door dit Italiaanse landschap wandelt Oomen. Hij ziet de Stromboli aan de overkant, hij ziet hoe de mensen op het eiland in het begin wat angstig zijn nu er Nederlanders komen in coronatijd.
En toch, na een tijdje, na de quarantaine, dompelt hij zich meer onder in Salina. In de mensen die er nu zijn, vissers in de haven, de vrouw van de boekhandel onder hun verblijf, en van de kunstenaars en outsiders van vroeger waar nog steeds verhalen over worden verteld. Zo krijgt zijn project, met poëzie vissen vangen, vorm.
Fris en sprankelend
Wat mooi is aan Visjes, is dat het klein begint. Joost gaat samen met Mirka (een Italiaanse kunstenares die in Nederland woont en ook foto’s maakt die in het boek staan) en José (Nederlandse kunstenares die in Italië woont) in de verplichte quarantaine in hun residentie. Ze bekijken de wereld vanuit hun ramen, hun balkon. Joost dient ondertussen een visvergunning in bij de burgemeester en wacht. Hij kijkt naar het eiland vanaf het dakterras, ziet de zee en Lipari, het kattenpleintje, de sprookjesachtige groentetuin van de buurman vol sinaasappels en sukades.
‘Oomen schrijft voortdurend fris en sprankelend’
Na het inzoomen op het eiland, vertelt Oomen meer over de gedichten waarmee hij visjes hoopt te vangen. Een onmogelijk idee, maar hij wil het proberen. Eerst met Fisches Nachtgesang van Christian Morgenstern dat uit tekens bestaat in plaats van uit woorden, daarna dolfijnpoëzie van Faverey, Campert en Sonja Prins. En dan toch maar eigen gedichten. ‘Ik zal een nat gedicht voor ze schrijven, speciale vispoëzie, zout en met een zin over het hakje, zodat ze zelf kunnen beslissen of ze gevangen willen worden.’
Oomen schrijft voortdurend fris en sprankelend. En dat is heerlijk, dat past precies bij dit reisverslag. Het zorgt ervoor dat je zelf een beetje op avontuur bent op Salina. Kortom: een fijn boek, een mooie instap als je nog niet bekend bent met het werk van Joost Oomen ook (of met Nederlandse literatuur, dit leest niet zo moeilijk als Mulisch). Wel had ik best nog meer willen lezen over de mensen op het eiland, hoewel de geschiedenis van het eiland en de bijzondere mensen die er toen rondliepen ook voldoende boeien. 3,5 sterren.
@paulaleest Tijd voor een boekentip 🐟🐠🎣🐡 #booktok #boekentip #salina #joostoomen #leuklezenvoordelijst #lezen #lezenvoordelijst #dutchbooktok #booktokbe #fypage #foryou ♬ origineel geluid - Paula ✨
Dit vind je misschien ook leuk
Recensie: Onder asfalt – Maarten van der Graaff
Recensie: De droomfabriek – Gerwin van der Werf
