Recensie: Tekenen van het universum – Emy Koopman
Na Orewoet en Het boek van alle angsten is er (eindelijk!) weer een nieuw boek van Emy Koopman. Dit keer geen roman, maar een persoonlijk essayachtig verhaal, een verslag van een obsessie. En zelfs dat blijkt Emy Koopman als geen ander te kunnen schrijven. Dit is wat ik van Tekenen van het universum vond.
Van verlangen naar berichtjes tot tekenen van het universum
Tijdens het opnemen van een documentaire voor de VPRO in Canada raakt Emy in contact met A., een zogenoemde fixer die contact regelt met mensen die ze kunnen spreken voor de documentaire. Het verhaal begint ermee dat A. en Emy veel overeenkomsten hebben. A. heeft een tattoo op zijn arm van Bataille. Het voelt als een teken van het universum: Emy heeft daar haar scriptie over geschreven.
En nu is hij hier, plots, met die tattoo. Als ze samen op een hotelkamer moeten slapen, voorzichtig heel even bij elkaar in bed kruipen maar er verder niets gebeurt, is het hek van de dam. De obsessie is begonnen. En dat gaat van verlangen naar zijn berichtjes als Emy weer in Nederland is tot tekenen van het universum die ze ziet.
Een boek dat zichzelf overstijgt
Tekenen van het universum is een boek dat je langzaam verleidt. De openheid van Emy, de obsessie voor A., de filosofen en andere academici die worden aangehaald, het essayistische – het boek overstijgt zichzelf. De manier waarop Koopman haar obsessie tot in detail beschrijft en dat samenvoegt met Bataille, Lancan, maar ook kunstenaar Doré en feministes als De Beauvoir, is fascinerend. Het bedwelmde me. Het voelde alsof het de enige manier is waarop dit verhaal verteld kon worden. En ik denk dat dat ook zo is, dat als je een obsessie wilt beschrijven, dat dit de enige manier is. Dat het zo moet.
‘Ik zou Tekenen van het universum het beste boek van Emy Koopman tot nu toe willen noemen’
Ik zou Tekenen van het universum het beste boek van Emy Koopman tot nu toe willen noemen. Haar romans zijn fantastisch, maar met dit autobiografische verhaal laat ze zien wat ze nog meer kan. Het idee van een obsessie mag dan cliché zijn, twee mensen die elkaar niet kunnen zien en al een relatie hebben ook, maar toch wordt het boek geen moment cliché. Het wordt nooit soapy, ondanks dat er op een manier naar berichtjes van A. wordt verlangt alsof het drugs zijn, ondanks alles. Als je dat voor elkaar weet te krijgen bij zo’n verhaal, dan weet je hoe je moet schrijven. Vijf sterren.
Dit vind je misschien ook leuk
Recensie: Zeik Niet Zo – Anouk Kemper, Suzette Hermsen & Lianne Marije Sanders
Recensie: Wat een tijd om alleen te zijn! – Chidera Eggerue
