Recensie: De dingen die ik nooit kon zeggen – Roxanne Wellens

Roxanne Wellens debuteerde eerder met Te waar om mooi te zijn. Nu is er een dichtbundel van haar over (zelf)liefde, gameverslaving en liefdesverdriet. Dit vond ik van De dingen die ik nooit kon zeggen.

Geen kopie van Rupi Kaur

Ik las ergens dat Wellens ook wel eens ‘de Vlaamse Rupi Kaur’ wordt genoemd. Haar dichtbundel doet inderdaad denken aan de korte, maar emotioneel krachtige gedichten van Kaur. Tel daar de minimalistische illustraties bij op en ik zie de gelijkenissen wel. Toch lees je in deze bundel duidelijk de eigen stem van Wellens terug. Het is allesbehalve een kopie van het werk van Kaur. Het is juist heel eigen, heel persoonlijk. Nooit voelt het geforceerd, nooit alsof de schrijfster zich de stijl van Kaur krampachtig wil aanmeten.

’Nooit voelt het geforceerd, nooit alsof de schrijfster zich de stijl van Kaur krampachtig wil aanmeten’


Door naar de inhoud. De dingen die je nooit kon zeggen bestaat uit vier delen: het skelet opvissen, de botten horen rammelen, trommelen op het hart en het verhaal van Skelettevrouw. Het eerste deel gaat over verliefd worden, over keihard vallen. In dichtregels als ’Je wou dat ik een deel van jouw leven was./Ik dat het leven deel was van jou.’ wordt de schrijfster heel persoonlijk. Uiteindelijk kom je er als lezer achter wat er aan de hand is: haar vriend is gameverslaafd.

Gameverslaving als rode draad

Vervolgens loopt het thema gameverslaving als rode draad door de volgende delen heen. Je ziet het terug in de gedichten, maar ook in de illustraties die Wellens erbij maakte: een geaderde arm met een draad naar een computerscherm, de vriend die bovenaan een heuvel in zijn eigen wereld zit en de vriendin die onderaan toekijkt. ‘Ik schoof mijn reisdromen opzij en droomde in plaats daarvan/ over onze toekomst. Jij droomde over torens vernielen, nieuwe wapenuitrustingen,/ hogere levels/en winnen.

’Wellens laat zonder in al te veel in clichés te vervallen haar eigen verhaal zien in woord en beeld en dat doet de ongelofelijk goed’

En ook deze regels zijn treffend: ’Voor mij waren jouw games een open wond./Je woorden pleisters/die het bloed stelpten/maar de wond niet heelden./Pleisters/die je na een tijdje/met korst en al/weer wegtrok.

Ik ben erg te spreken over deze mooie en persoonlijke bundel van Roxanne Wellens. Het voelt heel puur, heel kwetsbaar. De thema’s in de bundel zijn eigentijds en soms herkenbaar – zo gaat het naast gameverslaving ook over zelfliefde en verder gaan na een relatie. Wellens laat zonder in al te veel in clichés te vervallen haar eigen verhaal zien in woord en beeld en dat doet de ongelofelijk goed. Vier sterren.

Cijfer:8

Sterren: 4