Ik las twee dichtbundels: Thuis in mezelf van Rupi Kaur & Zuurstof van Adriana Ivanova

De afgelopen tijd las ik twee dichtbundels, de derde dichtbundel van Rupi Kaur genaamd Thuis in mezelf (Engelse titel: Home Body) en de debuutbundel Zuurstof van Adriana Ivanova alias Hartkamers. Dit vond ik van deze twee.

Zuurstof van Adriana Ivanova

We hebben allemaal zere plekken. Plekken die onstilbare verlangens en verstikkende verliezen herbergen. Ons knagend en koortsachtig uit onze slaap houden. Plekken die we het liefst verzwijgen, verstoppen, vergeten. Hierover schrijft Adriana Ivanova die op Instagram beter bekend staat als Hartkamers. In korte gedichtjes probeert ze ademruimte te scheppen voor de gevoelens en gedachten die je benauwen. Dat doet ze in deze bundel best heel goed.

‘Hoewel sommige gedichten in die valkuil van een twaalf-in-een-dozijn-instagram-gedichtje dreigen te vervallen, blijft de bundel goed overeind’

De opbouw doet erg denken aan Rupi Kaur. Ivanova’s bundel is namelijk ook opgebouwd in vier kenmerkende delen: zuurstofrijk, zuurstofarm, stikstof en zuurstof. Wat ik goed vond aan de bundel is de kwetsbaarheid die uit de gedichten spreekt. Ivanova durft open te zijn en eerlijk over allerlei onderwerpen. Wat ik jammer vond, is dat het af en toe te vaag blijft. Ik hou wel van gedichten die wat concreter zijn, nu moet je als lezer van de gedichten veel zelf invullen. Daar moet je van houden. Al met al ben ik wel te spreken over de bundel, maar ik ben niet laaiend enthousiast. Wel kan ik zeggen dat Ivanova niet de zoveelste cliché Instagramdichter is. Hoewel sommige gedichten in die valkuil van een twaalf-in-een-dozijn-instagram-gedichtje dreigen te vervallen, blijft de bundel goed overeind. En dat is maar goed ook, want Zuurstof is een bundel die meer is dan dat. Dat maakt dat ik wel benieuwd bent naar meer van Hartkamers. Eindoordeel: 3 sterren.

Thuis in mezelf van Rupi Kaur (vertaald door Anke ten Doeschate)

Na Melk en honing en De zon en haar bloemen is er weer een nieuwe dichtbundel van Rupi Kaur: Thuis in mezelf of Home body in het Engels. Een bundel waarin je direct ziet wat een grote stappen Kaur heeft gemaakt, want wáuw: dit is wat mij betreft de beste bundel van Kaur tot nu toe.

‘De beste bundel van Kaur tot nu toe’

In Thuis in mezelf neemt Rupi Kaur je namelijk mee op een reis door haar verleden, met heftige onderwerpen zoals misbruik en pijnlijke relaties. Daarna voert ze openhartige gesprekken met zichzelf en voert ze de hoofdthema’s door: zelfliefde en zelfacceptatie. Anders dan in haar vorige bundels, is Thuis in mezelf wat rustiger. Natuurlijk is er af en toe een gedicht met een heftig thema, maar de toon van de hele bundel is kalm, bijna alsof ze haar lezers wil laten weten dat – in welke situatie je ook zit – het wel weer goed komt. Klim omhoog uit de put en start opnieuw, je kan weer bloeien.

Die geruststellende toon is heerlijk, zeker in deze corona-tijden. Bovendien blijft het niet bij sussende woorden, het gaat ook over de thema’s van deze tijd zoals kapitalisme, burn-outs, productief moeten zijn en prestatiedruk. Daardoor wordt deze bundel zo ongelofelijk boeiend en sterk. De gedichten van Rupi raken misschien wel meer dan ooit, zeker in deze corona-tijd waarin de kracht van een gemeenschapsgevoel en zorgen voor jezelf zo belangrijk is. Mijn eindoordeel: vier sterren.

Voor deze blogpost kreeg ik recensie-exemplaren toegestuurd