Recensie: Lalalanding – Emily Kocken

Als je van zwierige zinnen houdt in het Parijs van de jaren ’50, dan is Lalalanding van Emily Kocken misschien wel iets voor jou. Ik las het boek en vertel je vandaag wat ik ervan vond.

Lalalanding: een slimpie uit de sloppen en een bijzonder zusje

Jean Rodin is een arme jongen die ook wel ‘een slimpie uit de sloppen’ wordt genoemd, omdat hij in een arme wijk in Parijs woont. Zijn vader werkt bij de gevonden voorwerpen afdeling van de metro, maar is ook bezig met schimmige zaakjes. Met hem, zijn moeder en zijn bijzondere zusje Odilette woont hij in een pand waar meer arbeiders wonen. Zo rijk als de beroemde beeldhouwer Auguste Rodin zijn ze zeker niet, de achternaam is het enige wat hen met die Rodin bent (alhoewel, De Denker ook wel), Jean refereert er in het boek veelvoudig naar.

‘Lalalanding is ook lopen door de geweldige stad Parijs en in een oud café wat drinken aan een bar’

We volgen in het boek dus Jean. Je merkt als lezer snel op dat hij vooral veel in zijn hoofd zit, de situaties tussen zijn ouders schetst en analyseert maar ook de bijzondere band die hij heeft met zijn zusje. Hij denkt dat hij verliefd op haar is. Odilette is ondertussen bezig met een andere jongen. We lezen op het einde even kort vanuit haar perspectief, dat enorm dromerig is. Odilette denkt namelijk dat ze de anonieme drenkelinge uit de Seine is, waar het in het boek overgaat. Er gebeurt dus een heleboel in dit boek, maar tegelijkertijd kabbelt het op een heerlijke manier. Lalalanding is ook lopen door de geweldige stad Parijs en in een oud café wat drinken aan de bar. Dat is heerlijk, Kocken richt zich in één hoofdstuk zelfs nog tot de lezer om te vertellen waar alles zich precies afspeelt. Maar later slaat de sfeer om, gebeurt er iets in het leven van Jean wat zijn gedachten weer overhoop gooit.

Een bijzondere leeservaring

Ongeveer halverwege gebeurt er iets verschrikkelijks, wat ook meteen de titelverklaring is. De collega van Jean die ook in de lichtfabriek van Lumière werkt en waar hij lampjes mee draait, springt namelijk van grootte hoogte naar beneden. In de fabriek. Een lalalanding. Is het de schuld van Jean? Viel hij echt of heeft iemand hem geduwd? Het doet er eigenlijk niet zoveel toe, het feit is dat je daarna merkt: de sfeer is omgeslagen. Jean draagt de zwaarte van dit verdriet op zijn schouders met zich mee. Dat voel je. En dan is er ook nog het gedoe met Odilette, zijn zusje.

‘Het is heel fragmentarisch geschreven vol zinnen met een bedwelmend ritme waardoor het voelt als poëzie’

Lalalanding is een aparte roman. Het is heel fragmentarisch geschreven vol zinnen met een bedwelmend ritme waardoor het voelt als poëzie. Meestal vond ik dat erg mooi en goed passen bij een stad als Parijs, dat ook iets romantisch heeft. De schrijfstijl van Kocken past daar goed bij – het is elegant, zwierig, soms een tikje filosofisch. Andere momenten kon ik het niet altijd volgen, werd ik niet zo bedwelmd als ik wilde. Wel merk je goed dat Emily Kocken ook kunstenaar is. Het boek voelt als één geheel waarbij haar schrijfkunsten en kunstenaarschap samenvalt, al is het maar door het gespeel met de letter O van Odilette of hoe levensecht ze de personages weet te krijgen. Van mij krijgt Lalalanding 3,5 sterren. Een bijzondere leeservaring, waarbij ik gek genoeg ook moest denken aan de vrije vers waarin Sarah Crossan haar boeken schrijft. Het lichtvoetige ritme van Kocken voert in ieder geval net zo lekker mee.

Heb jij Lalalanding al gelezen?